அத்தியாயம் ஒன்று
-------------------
மெல்லிய காலையிசை எங்கிருந்தோ கேட்கவும், ஆனந்த் கண்விழித்தான். தான்
பெங்களூரில், சித்தி ரஞ்சிதா வீட்டில் இருப்பது அவனுக்கு உறைக்க சில
கணங்கள் பிடித்தன. அடுத்து அவனுக்கு இன்னொன்றும் உறைத்தது-தோள்வரைக்கும்
இழுத்து மூடியிருந்த போர்வைக்குக்குக் கீழே தான் முழுநிர்வாணமாக இருப்பது!
அந்த நினைப்பு வந்ததும் அவனது உறக்கம் முற்றிலும் கலைந்து, அவனது முகத்தில்
ஒருவிதமான பெருமிதப்புன்னகை மிளிர்ந்தது.
முந்தையதினம் ஏறக்குறைய இதே நேரம் மெயிலில் பெங்களூர் வந்திறங்கி, அம்மாவின் உத்தரவுப்படி சித்தியின் வீட்டுக்கே முதலில் சென்றிருந்தான். எத்தனையோ ஆண்டுகள் கழித்து வீடுதேடி வந்த அக்காவின் ஒரே மகனைப் பார்த்ததும் ரஞ்சிதா சித்தி பூரித்துப்போனாள். ஆனந்த், இத்தனை வருடங்களில் சித்தியின் தலையில் சற்று நரைத்திருந்தபோதிலும், அவளது முகத்திலிருந்த பொலிவோ, உடலிலிருந்த மெருகோ சற்றும் குறையாதிருப்பதை, பார்த்தமாத்திரத்திலேயே புரிந்து கொண்டான். ஆனால், தான் அழைப்பு மணியை அழுத்தியபோது வந்து திறந்த அந்த பெண், சித்தியின் மகன் பாஸ்கரின் மனைவி புஷ்பா என்பது அவனுக்குப் பின்னாலே தான் தெரிந்தது. பாஸ்கர் கல்யாணத்திற்கு அவன் வந்திருக்கவில்லை.
"வணக்கம்!" என்று சம்பிரதாயமாக ஒரு கும்பிடுபோட்டவாறே, தந்தத்தில் கடைந்தெடுத்த சிலைபோல, தகதகவென்றிருந்த புஷ்பாவை அவனது கண்கள் வெறித்தன.ஆனால், அவனுக்குள்ளிருந்து ஒரு குரல்: "அது உனக்கு அண்ணிமுறை! அவளை முறைக்காதே!" என்று அவனை எச்சரித்தது.
அலுவல்வேலையாக பெங்களூர் வந்திருப்பதையும், அனேகமாக ஒரு வாரம் தங்கியிருக்க வேண்டும் என்றும் சொன்னபோது, ரஞ்சிதா அவனை அங்கேயே தங்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தி சம்மதிக்க வைத்து விட்டாள். புஷ்பாவைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கலாமே என்ற அற்பசந்தோஷம் அவனுக்கு ஏற்பட்டபோதும், பாஸ்கர் ஊரிலில்லாத சமயத்தில் தான் வந்து தங்கியிருப்பது சரியா என்ற கேள்வியும் எழாமலில்லை. ஆனால், சித்தியின் பேச்சைத் தட்டினால், அவளுக்கு மட்டுமல்ல, அம்மாவுக்கும் வருத்தம் ஏற்படும் என்பதால் அங்கேயே தங்கியிருக்க சம்மதித்து விட்டான்.
குளித்துமுடித்து, சித்தி செய்து கொடுத்த டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு, வந்த வேலையைக் கவனிக்க நகருக்குள் போனவன் இரவு ஏழுமணியளவுக்குத் தான் திரும்பினான். பெங்களூர் சீதோஷ்ணமும், புஷ்பாவின் நினைவும் அவனை லேசாக உசுப்பி விட்டிருந்தது. இப்போதும் அவள் தான் கதவைத் திறந்தாள்; சினேகமாக சிரித்தாள். சாப்பாடு பறிமாறுகிறபோது அவளது ரவிக்கையில் தெரிந்த மார்புப்பிளவை அவன் கவனிக்கத் தவறவில்லை. அதே சமயம் மனசாட்சியும் உறுத்தியது.
சித்தியின் மகள் அர்ச்சனாவைப் பற்றி விசாரிக்கலாமா என்று யோசித்தான். அர்ச்சனா யாரையோ காதலித்துத் திருமணம் செய்து கொண்டு போனதன்பிறகு, அவளுக்கும் சித்திக்கும் தொடர்புகள் முறிந்து விட்டதாய் அம்மா சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறான். இப்போது எப்படியோ? இருந்தாலும் தேவையில்லாதவற்றைப் பற்றிப் பேசி, சித்தியின் மனதை நோகடிப்பானே என்று அந்த யோசனையைக் கைவிட்டு விட்டான்.
உறங்க வேண்டிய நேரம் வந்தபோது தான், ஒரு சிறிய பிரச்சினை! யார் எங்கே படுத்துக்கொள்வது என்று. முடிவில், ஹாலிலிருந்த சோபா-கம்-பெட்டில் புஷ்பா படுத்துக்கொள்ள விரும்பவே, சித்தியும் ஆனந்தும் அறையில் படுத்துக்கொள்வதாக முடிவு செய்யப்பட்டது. ஆனால்,அறைக்குள் சென்றதும் இன்னொரு பிரச்சினை.
"சித்தி! நீங்க கட்டிலிலே படுத்துக்கோங்க; நான் தரையிலே படுத்துக்கிறேன்," என்றான் ஆனந்த்.
"பெரிய மனிஷா! உன்னை சின்ன வயசிலே எத்தனை தடவை நான் குளிப்பாட்டி விட்டிருக்கேன் தெரியுமா? பேசாம கட்டிலிலே படு! பெங்களூர் குளிர் எல்லாருக்கும் ஒத்துக்காது. தலைவலி காய்ச்சல்னு படுத்துக்கப்போறே!" என்று கூறிவிட்டாள் சித்தி.
"நான் வேண்ணா சோபாவிலே படுத்துக்கிறேனே! நீங்களும் அண்ணியும் இங்கே படுத்துக்கோங்களேன்," என்றான் ஆனந்த்.
"அவ மாட்டாடா!" என்று சட்டென்று சித்தி கூறவும், சரிதான், மாமியார்-மருமகள் பிரச்சினை போலும் என்று எண்ணிக்கொண்டான் ஆனந்த். பிறகென்ன, வேறு வழியின்றி அந்த இரட்டைக் கட்டிலில் சுவரோரமாக அவன் ஒண்டிக்கொள்ள, சித்தியும் இன்னொரு பக்கத்தில் படுத்துக்கொண்டாள்.
பயணக்களைப்பும் அன்றைய தினத்தின் அலைச்சலோ, அவன் சிறிது நேரத்திலேயே அயர்ந்து உறங்கி விட்டான்.
பெங்களூரின் குளிர் அவனை அதிகநேரம் உறங்கவிடவில்லை. ஏறக்குறைய நள்ளிரவில் விழித்துக்கொண்ட ஆனந்துக்கு, இன்னும் ஒரு போர்வையோ கம்பளியோ இருந்தால் கதகதப்பாக இருக்குமே என்று தோன்றியது. ஆனால், உறங்குகிற சித்தியை எப்படி எழுப்புவது என்று புரியாமல் படுக்கையில் சிறிது நேரம் புரண்டவனுக்கு, ஹாலில் இருந்து மெல்லிய முனகல் சத்தம் வருவது கேட்டது. கூர்ந்து கவனித்தவனுக்கு, புஷ்பா உறக்கத்தில் இழுத்து இழுத்து மூச்சு விடுவது போலிருந்தது. அவளுக்கு ஜூரம் கிரம் வந்து முனகிக்கொண்டிருக்கிறாளோ என்று எண்ணியவன், சித்தி அயர்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து விட்டு, என்ன பிரச்சினை என்று எழுந்து போய்ப் பார்க்கலாமா என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது.
சித்தியை எழுப்பாமல் கட்டிலை விட்டு எழ முயன்றான். ஆனால்...
"ஆனந்த்...!" சித்தி கிசுகிசுத்தாள். "எங்கே போறே?"
"சித்தி!" ஆனந்த் சுதாரித்துக்கொண்டான். "யாரோ ஹாலிலே முனகுற மாதிரியிருந்தது..அதான்.."
"ஹாலிலே புஷ்பாதானேடா படுத்திட்டிருக்கா? தூக்கத்துலே உளர்றாளோ என்னமோ!"
"இது உளறல் மாதிரியில்லையே சித்தி! ஜுரமாயிருக்குமோ...."
"ஒண்ணுமில்லேடா ஆனந்த்! படுத்துக்க, உனக்கு நாளைக்கு வேலையிருக்கில்லையா..?"
அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கையிலேயே ஹாலில் முனகல் சத்தம் அதிகரித்தது.
"கேட்டீங்களா சித்தி?"
"ஐயோ..உனக்கு எப்படிப் புரிய வைக்கிறதுன்னு...." வாக்கியத்தை முடிக்காமல், சித்தி சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டிருப்பதை, அவளது உடல் குலுங்குவதிலிருந்து புரிந்து கொண்டான் ஆனந்த். அப்போது தான் அவனுக்கு உறைத்தது. கணவன் வெளியூர் போயிருக்க, புஷ்பா தனது காமவேட்கை காரணமாக, உறக்கத்தில் விரல்போட்டு சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டிருந்தாள் போலும். அந்த நினைப்பு வந்ததுமே, அவனுக்கு அகாலமாக எழுச்சி ஏற்பட்டது.
புஷ்பா சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டிருப்பது போல அவன் மனதுக்குள்ளே கற்பனை செய்யத் தொடங்கினான். புடவை,உள்பாவாடையை இடுப்புக்கு மேலே சுருட்டிவிட்டுக்கொண்டு, பேன்ட்டீசை இறக்கி விட்டுக்கொண்டு, பிளவுஸ், பிராவிலிருந்து தனது இளமுலைகளை விடுவித்துக்கொண்டு, புஷ்பா அவளது விரல்களாலே, அவளது புழையையே குத்தி விளையாடுவது போல ஒரு காட்சி அவனது மனதுக்குள்ளே ஏற்படவே, சாதாரணமாக ஏற்பட்டிருந்த அவனது எழுச்சி சட்டென்று வீரியமடைந்து அவனது பெர்மூடாவில் கூடாரம் போலக் குத்திட்டு நின்றது.
புஷ்பா விரல் போட்டுக்கொண்டிருந்தபோது, யாரைப் பற்றிக் கற்பனை செய்திருப்பாள்? பாஸ்கரைப் பற்றியா? ஒரு வேளை என்னைப் பற்றி இருக்குமோ? - ஆனந்த் யோசித்தான். ஒரு கணம், விரல் போட்டுக்கொண்டிருந்த புஷ்பாவின் கால்களுக்கு நடுவே தான் ஊர்ந்துபோவது போலவும், அவளது புழைக்குள்ளே தனது பூலைச் சொருகி அவளை விடுவிடுவென்று ஓப்பது போலவும் கற்பனை செய்தவன், தானிருந்த இடம், சூழல் அனைத்தையும் மறந்தபடி, தனது எழுச்சியைத் தடவிக்கொள்ளத்தொடங்கினான்.
"தூக்கம் போயிடுச்சா ஆனந்த்?" சித்தி கிசுகிசுப்பாகக் கேட்டாள்.
"ம்-ம்-ம்ம்-ம்ம்!" ஆனந்த் திணறினான். போர்வையால் தனக்கு ஏற்பட்டிருந்த எழுச்சியை மறைக்க முற்பட்டான்.
"புஷ்பா தூங்கியிருப்பா...பாத்-ரூம் போறதுன்னா போயிட்டு வாயேன்!"
"பாத்-ரூமா? எனக்கு வரலே!"
"அப்புறம் ஏன் போர்வைக்குள்ளே என்னென்னமோ பண்ணிட்டிருக்கே?" சித்தியின் குரலில் ஒரு மெல்லிய கேலி இருப்பதை உணர்ந்தவனுக்கு கூச்சம் பிடுங்கித்தின்றது. இவ்வளவு எளிதாக மாட்டிக்கொள்வோம் என்று அவன் எண்ணியிருக்கவில்லையே.
"ஒண்ணுமில்லையே சித்தி..." அவன் தடுமாறினான்.
"அப்புறம் தூக்கம் வராம கஷ்டப்படுவேடா!" சித்தி அக்கறையோடு கூறுவது போலிருந்தது. அந்த அரையிருட்டில் அவள் புரண்டு கொண்டபோது, அவளது முகத்தில் ஒரு மெல்லிய புன்னகை அரும்பியிருப்பதை அவனால் கண்டுகொள்ள முடிந்தது.
"தூங்கிடுவேன்..தூங்கிட்டேன் சித்தி!" ஆனந்த் உளறினான்.
"எப்போ? நாளைக்குக் காலையிலேயா?" சித்தி சிரித்தாள். அந்த அரையிருட்டிலும் சித்தியின் கண்கள் தனது கூடாரத்தையே வெறிப்பதைக் கண்ட ஆனந்த், இதற்கு பேசாமல் பாத்-ரூம் சென்று கையடித்து விட்டு வந்து படுப்பதே மேல் என்று புரிந்து கொண்டவனாக, படுக்கையிலிருந்து எழ முயன்றான்.
"இரு!" என்று கிசுகிசுத்தாள் சித்தி.
"சித்தி...?"
"ஆரம்பிச்ச காரியத்தை முடி. இங்கேயே...!"
"அதுக்கில்லே...எனக்கு பாத்-ரூம்...."
ரஞ்சிதா ஆனந்தின் ஒரு கையை தனது இரண்டு கைகளாலும் பிடித்தாள். சித்தி தன்னிடம் எதையோ சொல்ல விரும்புகிறாள் என்று ஆனந்த் புரிந்து கொண்டான்.
"எதுக்கு பாத்-ரூம்? ஏன் இந்தக் கூச்சம்?"
"சித்தி!" ஆனந்துக்கு கூச்சத்திலேயே இறந்துவிடுவோமோ என்ற பயம் ஏற்பட்டது.
"நீ ஒண்ணும் சின்னப்பையனில்லே! கல்யாணமான என் மருமகளுக்கு இருக்கிற அதே உணர்ச்சிகள் கல்யாணமாகாத உனக்கு இருக்காதா? என் வயசுக்காரி கிட்டே ஏன் ஒளிவு மறைவெல்லாம்...?"
"அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே சித்தி!" ஆனந்துக்கு சித்தி என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளவே குழப்பமாக இருந்தது.
"அடிக்கொரு தடவை தூக்கத்திலே இருந்து முழிச்சிட்டு பாத்-ரூமுக்குப் போறது...."
"சாரி சித்தி! இனிமே பண்ண மாட்டேன்!"
"நான் அப்படியா சொன்னேன்? எதுவா இருந்தாலும் இங்கேயே, இந்தக் கட்டிலிலேயே பண்ணுன்னு சொன்னேன்." சித்தி சொன்னதைக் கேட்டு ஆனந்த் உறைந்தான். "உனக்கு இப்போ உன்னோட விளையாடணுமா, விளையாடு! சித்தி ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டேன்."
"சித்தி! எப்படி...நான்..வந்து...!"
"நீ என்ன வேண்ணா நினைச்சிக்க! உங்க சித்தப்பாவோட என்னோட உணர்ச்சிகளும் செத்துடலே! எனக்கும் அப்பப்போ இது மாதிரி தோணும். அதுக்காக ஒவ்வொரு வாட்டியும் பாத்-ரூமுக்கெல்லாம் போயிட்டிருக்க மாட்டேன். இப்போ கூட எனக்கு வேணும்போலிருக்கு! இப்பவும் பாத்-ரூமுக்குப் போகப்போறதில்லை!"
"ஆனா சித்தி அது வந்து...." ஆனந்துக்கு சித்தி சொல்லச் சொல்ல ஆர்வம் ஏற்பட்டபோதிலும், வேண்டுமென்றே அவளது வாயைக் கிளறினான்.
"தப்பில்லே!" என்று இடைமறித்தாள் சித்தி. "இதெல்லாம் இயற்கைதானே? யாரு பண்ணாம இருக்காங்க? இந்த நாலு சுவத்துக்குள்ளே நாம என்ன பண்ணினா யாருக்கென்ன?"
"நீங்க சொல்றதும் சரின்னு தான் தோணுது...!"
"அப்போ நமக்குள்ளே ஒரு அக்ரீமெண்ட்! நீ அந்தப் பக்கம் திரும்பிக்க; நான் இந்தப் பக்கம் திரும்பிக்கறேன். உனக்கு வேணுங்கிறதை நீ பண்ணு; எனக்கு வேணுங்கிறதை நான் பண்ணிக்கிறேன்."
அவனிடமிருந்து மறுப்பை எதிர்பாராதவள் போல, சித்தி திருப்பிப்படுத்துக்கொண்டாள். ஆனந்த் மீண்டும் அதிர்ந்தான். என்ன இது, ஒரே கட்டிலில் தானும் சித்தியும் சுய இன்பம் பெறுவதா? கேட்கவே விரசமாக, ஆனால், படுசுவாரசியமாக இருக்கிறதே?
"என்ன, ரெடியா?" சித்தி வினவினாள்.
"உம்ம்ம்!"
"ஆனா ஒண்ணு! ஒருத்தரை இன்னொருத்தர் திரும்பி மட்டும் பார்க்கக்கூடாது. உன் வேலை உனக்கு; என் வேலை எனக்கு. அப்புறம், இன்னிக்குத் தான் புது பெட்ஷீட் போட்டிருக்கிறேன். நாசமாகாமப் பார்த்துக்க!"
ஆனந்த் ஒரு கணம் அடுத்து என்ன செய்வது என்று புரியாமல் மோட்டையே வெறித்தபடி படுத்திருந்தான். சித்தி கட்டிலில் இன்னும் சவுகரியமாகப் படுப்பதைக் கவனித்தான். அவளது உடல் குறிக்கோளின்றி எம்பி எம்பித் தாழ்ந்தது. அவளது புடவை,பெட்டிக்கோட் சுருட்டப்பட்டு, அவளது இடுப்புக்கு மேல் ஏற்றப்படுவதை ஆனந்த் ஓரக்கண்ணால் கண்டுகொண்டான். சற்றே பரபரப்புடன் அவன் தனது பெர்மூடாவை இறக்கிவிட்டு, தனது சுண்ணியைப் பிடித்துக்கொண்டு தடவத் தொடங்கினான். இதற்குள் சித்தியின் கைகள் சற்றே வேகமுறுவதை அவனால் காண முடிந்தது.
நடந்து கொண்டிருப்பவற்றை நம்ப முடியாமல், ஆனந்த் தனது சுண்ணியை முட்டியில் இறுக்கிக்கொண்டு மெதுவாக வருடத்தொடங்கினான். ஒரே கட்டிலில் தானும் சித்தியும் சுய இன்பம் பெற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை அவன் உணர்ந்து கொண்டான். அந்த அபூர்வமான நிகழ்ச்சியளித்த கிளர்ச்சியிலேயே அவனது சுண்ணி அபாரமாக விறைத்தது. தொடர்ந்து ஒரு சில குலுக்கல்களிலேயே தனது சுண்ணி பீறிட்டு விடும் என்கிற அபாயம் இருப்பதையும் அவன் உணர்ந்து தானிருந்தான். ஆனால், சித்தியோ நொடிக்கு நொடி தனது வேகத்தை அதிகரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"டேய், நொள்ளைக்கண் போடாதே!" என்று சித்தி முனகியபடியே கிசுகிசுத்தாள்.
"இல்..இல்லே சித்தி!"
"நல்ல பையன்," என்று சித்தி தொடர்ந்தாள். "சித்தி தன்னைத் தானே சந்தோஷப்படுத்திக்கிறதை நீ பார்க்கக் கூடாது. சரியா?"
சித்தியின் இந்த வார்த்தையைக் கேட்டதுமே, ஆனந்துக்கு சுண்ணி வெடித்து விடும்போலிருந்தது. அவளை நேரடியாகப் பார்க்காத போதிலும், அவளது உடல் கட்டிலிலிருந்து எழும்பி எழும்பித் தாழ்வதை அவனால் கவனிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சற்றே துணிச்சலை வரவழைத்தபடியே ஆனந்த் அவளிடம் பேச்சுக் கொடுத்தான்.
"நல்லாயிருக்கா சித்தி?"
ஒரு சில கணங்கள் மவுனமாகக் கழிய, பிறகு கிசுகிசுப்பாக சித்தி பதிலளித்தாள். "ம்-ம்ம்-ம்ம்ம்-ம்!"
"ஓ!"
"திரும்பவும் சொல்றேன். சித்தியைப் பார்க்காதே! நான் ரொம்ப மோசமான வேலையைப் பண்ணிட்டிருக்கேன்."
ஆனந்த் தன் சுண்ணியை இறுகப்பிடித்துக்கொண்டே முணுமுணுத்தான். "நானும் தான் சித்தி!"
"ஓஹ், என்ன...என்ன பண்ணுறே? குலுக்கிட்டு இருக்கியா?"
"ஆ...மாம் சித்தி!"
இதற்குள் கிளர்ச்சியின் அடுத்த கட்டத்தை அடைந்திருந்த ரஞ்சிதா, உடலை முன்னோக்கி வளைத்து முனகினாள். அவளது விரிந்திருந்த தொடைகளுக்கு நடுவே அவளது விரல்கள் சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருந்ததை ஆனந்த் கவனித்தான். அவளது முனகல்களின் சத்தங்களும் உரத்து விட்டிருந்தன.
"சத்தம் ரொம்பக் கேட்குது சித்தி!" ஆனந்த் கிசுகிசுத்தான்.
"ம்! தெரியுது! சித்தி ரொம்பவே ஈரமாயிட்டேன் ஆனந்த்!"
"கேட்கவே சுகமாயிருக்கு சித்தி!"
"எனக்கும் உன்னோட சத்தம் கேட்குது! இன்னும் ரொம்ப ஸ்லோவாத் தான் பண்ணிட்டிருக்கியோ?"
"ஆமாம் சித்தி!"
"கண்ணை மூடிக்கோயேன்! சித்தி பிளவுஸ், பிரா ரெண்டையும் அவிழ்த்திட்டேன்."
ஆனந்தின் சுண்ணி இப்போது பழுக்கக்காய்ச்சிய இரும்புத்துண்டம் போலக் கொதித்துக்கொண்டிருந்தது.
"சித்தி, உங்களோட மாரை நீங்களே அமுக்கிட்டிருக்கீங்களா?"
"ஆமா...ஆனா நீ பார்க்கக் கூடாது!"
"ஏன் சித்தி? உங்க காம்பை நீங்களே கிள்ளிட்டிருக்கீங்களா?"
"ஆ...ஆமாம்..."
"எனக்கு ஒரு தடவை காமியுங்க சித்தி! உங்க காம்பு எப்படியிருக்குன்னு நான் பார்க்கணும்."
"ஊஹும்!" என்றபடியே ரஞ்சிதா ஒரு கையால் ஆனந்தின் கண்களை மூடினாள். "சித்தியோட மாரை பார்க்கக் கூடாது. பேசாம உன் வேலையை நீ கவனி! ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து பண்ணி முடிக்கணும்.சரியா?"
"எனக்கு இப்பவே வருது சித்தி!"
"ஓ! ரெடியாருச்சா? பீச்சியடிக்கப்போவுதா?"
"ஆமா சித்தி!" என்று கூறியபடி, அவளது முலைகளைப் பார்க்கிற ஆத்திரத்தில் அவளது கைகளிலிருந்து தனது முகத்தை விடுவிக்க ஆனந்த் முயன்றான்; முடியவில்லை.
"எனக்கும் தான்...," சித்தி மூச்சிரைக்க இரைக்கப் பேசினாள். "இதோ...இதோ...வந்தி...ருச்சி..........உவ்வ்வ்!"
ஆனந்தின் கை இப்போது வெறித்தனமாக அவனது சுண்ணியைக் குலுக்கத்தொடங்கியது. அடுத்த ஒரு சில நொடிகளிலேயே, அவனது சுண்ணி பீறிட்டுப் பீச்சியடித்த அவனது விந்து அவனது வயிறு மற்றும் மார்பின் மீது விழுந்தது. அடுத்த சில நொடிகளுக்கு ரஞ்சிதாவும் ஆனந்தும் பெருமூச்சு விடும் ஓசை தவிர, அந்த அறையில் வேறு எந்த ஓசையும் கேட்கவில்லை.
சுய இன்பம் பெறுவதில் இவ்வளவு சுவாரசியத்தை ஆனந்த் அனுபவித்தது அதுவே முதல் தடவை. ஒரு முழு பாட்டில் விஸ்கியை எதுவுமே கலக்காமல் குடித்தது போல அவனுக்குத் தலை கிறுகிறுவென்று சுழல்வது போலிருந்தது. அவனது கண்களைப் பொத்திக்கொண்டிருந்த சித்தியின் கை, மெதுவாக நகர்ந்தவாறு அவனது தலைமயிரைக் கோதி விட்டது.
பிறகு, "சீக்கிரமா கல்யாணம் பண்ணிக்கோடா ஆனந்த்!" என்று முணுமுணுத்து விட்டு, தனது பிரா, பிளவுஸ் கொக்கிகளை மாட்டிக்கொண்டு, அவனுக்கு முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு திரும்பிப் படுத்துக்கொண்டாள்.
ஆனந்த் குழப்பத்தோடு படுத்திருந்தான். கண்ணிமைக்கும் நேரத்துக்குள் என்னென்னமோ நடந்து முடிந்து விட்டாற்போலிருந்தது. சித்தியின் இந்த திடீர் நடத்தை மாற்றத்துக்கு என்ன காரணம் இருக்க முடியும்? அவளது தீர்க்கப்படாத வேட்கை மட்டும் தானா? அவள் தன்னோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்தபோது, இன்னும் அவளை வற்புறுத்திப் பணிய வைத்து அவளது முலைகளைத் தான் பார்த்து ரசித்திருக்கலாமோ?
உறக்கம் முற்றிலும் போய்விட்ட நிலையில், ஆனந்த் அரையிருட்டில் பளபளத்துக்கொண்டிருந்த சித்தியின் முதுகையே வெறித்துக்கொண்டிருந்தான்.
(தொடரும்)